Του Δημήτρη Χρήστου
Κατανοώ την ανάγκη για ένα νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. Και αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει. […] Να αποδείξω ότι η μάχη για τις ιδέες και η προσφορά δεν ορίζονται από την καρέκλα που κατέχει κανείς». Λόγια του Αλέξη Τσίπρα στην ομιλία του στο Ζάππειο, όπου ανακοίνωσε την παραίτησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. ύστερα από μια πορεία 15 ετών, τρεις μεγάλες νίκες και την κυβερνητική εξουσία και άλλες τρεις ήττες, με την τελευταία οδυνηρή και κρίσιμη για το μέλλον του κόμματος.
Ο Τσίπρας δεν απέτυχε ως πρωθυπουργός. Σε πολύ δύσκολες συνθήκες κατάφερε, έχοντας παραλάβει το 2015 μια οικονομία σε χρεοκοπία, να τη βγάλει το 2018 από τη μέγγενη των Μνημονίων, έχοντας αποκαταστήσει τόσο την εσωτερική όσο και την εξωτερική της ισορροπία, με στρωμένο διάδρομο βιωσιμότητας του χρέους 13 ετών, και να παραδώσει ένα σημαντικό ταμείο ασφαλείας 37 δισ. ευρώ. Δεν κατάφερε, όμως, να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σε ενιαίο κόμμα με ισχυρές γειώσεις στην κοινωνία. Σε ένα κόμμα όπου η αξιοκρατία είναι αδιαπραγμάτευτη. Με στελέχη που κρίνονται και αξιολογούνται για το έργο τους από όργανα και όχι από φίλους ή παρέες
Προσπάθησε να κρατήσει το κόμμα τυπικά ενωμένο, ισορροπώντας διαρκώς ανάμεσα σε τάσεις με δομή κόμματος μέσα στο κόμμα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν οδήγησε πουθενά. Έτσι έγινε εύκολη λεία της κοινοπραξίας των επιχειρηματικών ελίτ με τη φαμίλια Μητσοτάκη, που με δημόσιους πόρους και μαύρο χρήμα έστησε πολιτικούς και εκλογικούς μηχανισμούς πρωτοφανείς ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα. Παράλληλα, το πελατειακό σύστημα έλαβε τρομακτικές διαστάσεις. Ακόμα και για δουλειά στον ιδιωτικό τομέα έπρεπε κανείς να περάσει από τους κομματάρχες των βουλευτών, από δημάρχους και συμβούλους. Το ίδιο για να βρει κρεβάτι σε νοσοκομείο ή να τη σκαπουλάρει για αυθαίρετα κτίσματα. Μέχρι πού μπορεί να επεκταθεί αυτό;
Και το ερώτημα που προκύπτει και μένει να αποδειχτεί είναι αν ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. μπορεί τώρα να εξελιχθεί σε ενιαίο κόμμα με αρχές. Ένα κόμμα των μελών και όχι των μεγαλομετόχων. Αν τα μέλη και τα στελέχη του κατανοούν τους κινδύνους για το παρόν και το μέλλον της χώρας. Για την υπεράσπιση των δημοκρατικών κανόνων με σεβασμό στο σύνταγμα και στους νόμους απέναντι σε μια κυβέρνηση που ουδόλως νοιάζεται για τη Δημοκρατία και το ευρύτερο κοινωνικό συμφέρον. Βρισκόμαστε στο 2013 και όχι στο 1980. Πολλά έχουν αλλάξει. Όπως έγραψε ο Αντώνης Κοτσακάς σε άρθρο του στα Νέα: «Η διαιρετική τομή Αριστερά-Δεξιά έχει αποδυναμωθεί στη συνείδηση των πολιτών. Σήμερα από τη μια πλευρά είναι εκείνοι που προσδιορίζονται από τον φόβο, την ανασφάλεια, που επιζητούν ησυχία και σταθερότητα, εκείνοι που, αν και δεν έχουν τίποτα να χάσουν, φοβούνται μην χάσουν αυτά που δεν έχουν, και, από την άλλη, είναι οι άνθρωποι που προσδιορίζονται από το αξιακό τους πλαίσιο (ευαισθησία, ανθρωπισμός, αλληλεγγύη κ.λπ.), που έχουν ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά και επιδιώκουν κοινωνικοπολιτικές αλλαγές». Και σημείωσε καταλήγοντας: «Χρειαζόμαστε μια Αριστερά που θα πάψει να ασχολείται με διασπάσεις, συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις του παρελθόντος και θα τολμήσει συνθέσεις πάνω στα νέα μεγάλα ζητήματα που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο».
Οι δυσκολίες θα είναι μεγάλες. Οι επιθέσεις του συστήματος στον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν θα σταματήσουν, αν δεν τον μετατρέψουν σε ένα μικρό, ακίνδυνο για το σύστημα κόμμα. Η κυρίαρχη προπαγάνδα θα κάνει τη δουλειά της. Το ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα συνεργαστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., προσμένοντας πως στις επόμενες εκλογές θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση. Τώρα η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση θα χαθεί σε μια Βουλή-Βαβέλ, όπου τον ρόλο του πρωθυπουργού αναλαμβάνει ο Βορίδης! Ναι, είναι κρίσιμες οι ευρωεκλογές σε έναν χρόνο, καθώς σε αυτές μετριούνται η δύναμη και η επιρροή κάθε κόμματος στο σύνολο της επικράτειας. Εξίσου δύσκολες, αν όχι περισσότερο, θα είναι οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. δεν κατάφερε να κάνει αισθητή την παρουσία του και να δημιουργήσει συμμαχίες, ακόμα και όταν ήταν στην εξουσία. Οι καιροί δύσκολοι και το βάρος μεγάλο. Ο Αλέξης Τσίπρας ανέλαβε τις ευθύνες του. Τα υπόλοιπα στελέχη;
πηγή: Εφημερίδα Η ΑΥΓΗ
